ای بـه شـهـیـدان خــدا پـیـشـتـاز            سیـنـه به شمـشـیـر بلا کرده باز
مـسـلـم اسـلامـی و اســلام نـاب            کـوفـه شـب تـیـره و تـو آفـتــاب

پـیـش قـدم از شـهــدای حـسـیـن            کرده سر و جان به فـدای حسین
حــائـر تـو بـر هـمـه دارالامــان            زائــر قـــبــر تــو امـــام زمــان
بـاب کـرم، بـاب نـجــات هــمــه            خــانـه بـه دوش پــسـر فـاطـمـه
هم علی و فـاطـمه را نور عـیـن            هـم پــدر پـنـج شـهــیــد حـسـیـن
پـیـش تـر از لــیــلـۀ مـیــلاد تـو            اشـک فـشـان بـوده نـبـی یـاد تو
گـفت ز ایـثـار و سر افـرازی‌ات            بـر پـسـر فـاطـمـه جـانـبـازی‌ات
مـظـهـر صبـر عـلـوی، صبر تو            کـوفـه شـرف یـافـتـه از قـبـر تو
عاشق حق، دل به تو بازد، به تو            یوسف زهـرا به تو نـازد، به تو
کـوفـۀ تـو قـطـعـه ای از کـربـلا            تـشـنـه ولی تـشـنـۀ صـهـبـای لا
جــدّ تــو یــار نـــبــی از ابــتــدا            عــمّ گــرامــی تــو شــیــر خــدا
نـور دو قــرص قــمـر فـاطــمـه            پـسـر عــمـوی پـســر فــاطــمـه
همچو ابوالفضل رخت دلـفـروز            مثل علی: عابد شب، شیـر روز
مـرغ سـحـر مـحـو نـمـاز شبـت            نـام حـسـیـن بن عـلـی بـر لـبـت
نــوبـت تــو از شـهــدا پـیـش تـر            غـربـت تو از هـمگـان بـیـش تر
شب مـه رویـت قـمـر کـوچـه‌هـا            در دل شـب رهـگـذر کـوچـه‌هـا
مـرغ دلـت پــر زده بــر دارهــا            روی تــو بــر دامــن دیــوارهــا
خـسته ز دست خود و بـیگـانه‌ها            بـسـتـه به روی تـو در خـانـه‌هـا
کوفه چه بی عار و چه بی درد بود            پـیـر زنـی بـیـن هـمـه مـرد بـود
ای هـمـه قـربـان دو قـربـانی‌ات            دو طــفـــل آزادۀ زنــــدانـــی‌ات
جز تو که ای جان جهان تن دهد            دو طفل خود به دست دشمن دهد؟
ای رخت از خون جبین گشته رنگ            ریخته بر فـرق تو بـاران سنگ
حـیف که در دشمـنی‌ات تاخـتـند            بـی خـردان قـدر تو نـشنـاخـتـنـد
حیف که شد غرقه به خون، پیکرت            گشت جدا با لب عطشان، سرت
حیف که در دل شررت ریخـتند            حـیف که آتش به سرت ریخـتـند
غـربـت تـو در مــلاء عــام بـود            خـون تـو جـاری ز لب بـام بـود
از لـب بــام آن بــدن نــازنــیــن            گـشت سـرازیـر به روی زمیـن
طــوعـه کـنــار بــدن پــاک تــو            اشک فشان بر تن صد چاک تو
فـاطمه بر زخـم تـنت گریه کرد            بر دو گـل یـاسمنـت گـریـه کرد
ای بـدنـت قــرص مــه آسـمــان            بـستـه به پـای تو عـدو ریـسمان
رفـتـه به هـر سـو بـدن پـاک تو            کوچه به کوچه، تن صد چاک تو
رشـتـۀ پـیـمـان همه بـگـسیخـتـند            جــسـم تـو بـر قـنـاره آویـخـتـنـد
داغ تـو داغ دل یک عـالـم است            تـربـت تو در بـغـل "میثم" است